Ποίημα του Σεφέρη με τίτλο “Αλληλεγγύη”

Εἶναι ἐκεῖ δὲν μπορῶ ν᾿ ἀλλάξω

μὲ δυὸ μεγάλα μάτια πίσω ἀπ᾿ τὸ κύμα

ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ φυσᾶ ὁ ἀγέρας

ἀκολουθώντας τὶς φτεροῦγες τῶν πουλιῶν

εἶναι ἐκεῖ μὲ δυὸ μεγάλα μάτια

μήπως ἄλλαξε κανεὶς ποτέ του.

Τί γυρεύετε; τὰ μηνύματά σας

ἔρχουνται ἀλλαγμένα ὡς τὸ καράβι

ἡ ἀγάπη σας γίνεται μίσος

ἡ γαλήνη σας γίνεται ταραχὴ

καὶ δὲν μπορῶ νὰ γυρίσω πίσω

νὰ ἰδῶ τὰ πρόσωπά σας στ᾿ ἀκρογιάλι.

Εἶναι ἐκεῖ τὰ μεγάλα μάτια

κι ὅταν μένω καρφωμένος στὴ γραμμή μου

κι ὅταν πέφτουν στὸν ὁρίζοντα τ᾿ ἀστέρια

εἶναι ἐκεῖ δεμένα στὸν αἰθέρα

σὰ μιὰ τύχη πιὸ δική μου ἀπ᾿ τὴ δική μου.

Τὰ λόγια σας συνήθεια τῆς ἀκοῆς

βουίζουν μέσα στὰ ξάρτια καὶ περνᾶνε

μήπως πιστεύω στὴν ὕπαρξή σας

μοιραῖοι σύντροφοι, ἀνυπόστατοι ἴσκιοι.

Ἔχασε τὸ χρῶμα του πιὰ αὐτὸς ὁ κόσμος

καθὼς τὰ φύκια στ᾿ ἀκρογιάλι τοῦ ἄλλου χρόνου

γκρίζα ξερὰ στὸ ἔλεος τοῦ ἀνέμου.

Ἕνα μεγάλο πέλαγο δυὸ μάτια

εὐκίνητα καὶ ἀκίνητα σὰν τὸν ἀγέρα

καὶ τὰ πανιά μου ὅσο κρατήσουν, κι ὁ θεός μου.

Γιώργος Σεφέρης, Ημερολόγιο Καταστρώματος Α’